Verborgen schatten

Of ik nu een lange of een korte wandeling maak, bijna altijd kom ik wel iets tegen waar ik verbaasd van sta. Veelal is het een prachtig uitzicht, een mooie boom of een bijzondere bloem, maar soms zijn het echt verborgen schatten.

Zo wandelde ik vorige week met de hond door Valle de Jarra (de jarra vallei). Deze vallei heeft zijn begin vlak bij ons en is in het begin redelijk smal. Het bijzondere aan deze vallei is echter dat het grootste gedeelte nog oorspronkelijke natuur is. Het is een mix van steeneik, kurkeik, wilde olijfsoorten, aardbeiboompjes, brem, wilde lavendel en honderden soorten struiken en planten waar ik de naam (nog) niet van ken. De vallei op zichzelf is al een genot om door te lopen. Langs de rechterkant loopt een goed pad, het enige nadeel is dat er geen einde aan lijkt te komen en dat er geen afslagen zijn. Het pad lijkt uiteindelijk te verdwijnen in het dehesa landschap als de Valle de Jarra uitloopt in de vlaktes van de Guadiana. Je loopt dus altijd heen en weer over hetzelfde pad. Dat vind ik niet erg, want op de terugweg zie ik vaak weer heel andere dingen. Dit keer was ik echter wat aan het zwerven en probeerde nieuwe weggetjes uit. De meeste zijn overgroeid met gras, struiken en bramen, maar de beloning was groot toen ik een verscholen hoekje vond met allemaal sinaasappel en mandarijnen bomen.

Het dalletje bestaat uit verschillende kleinere velden. Het ene veldje lijkt wel af en toe te worden bezocht, het andere is volledig overgroeid met bramen. De stilte in het dal wordt benadrukt door het gekwetter van vogels. Vragen komen bij mij op: wie heeft deze citrus bomen geplant? Het is duidelijk een al wat oudere beplanting. Waarom zo ver weg van het dorp? Van wie is het nu? Doet iemand er iets mee?

De nieuwsgierigheid is nog niet verzadigd en voorzichtig baan ik mij een weg over een ander overgroeid pad. Hier wordt mijn verbazing nog groter, want midden in deze verlatenheid en overweldigende natuur staat een sprookjeshuisje. Heel even denk ik dat het van koek is gemaakt en dat Hans en Grietje in de schaduw zitten uit te rusten.....

Het bleek een houten tuinhuisje te zijn, maar wat een idyllische locatie. Er ligt een groene weide omheen en ook hier zie ik achterin de tuin een paar citrusbomen staan. Het huisje is duidelijk al lang niet gebruikt, want zowel het paadje erheen als het hekje van de ingang zijn overgroeid door gras en bloemen. 

Dit alles op nog geen 20 minuten lopen van de finca!