Twee jaar geleden, begin september. Wij zitten te barbecueën (op gas natuurlijk) voor de Studio, want er zijn op dat moment geen gasten. Ik ruik wat schroeien, maar we denken dat er iets onder het rooster van de barbecue zit, misschien een stukje brood of vlees. Maar een paar minuten later zien we vlak voor onze neus een stuk as langzaam neerdalen. Nu ruiken we toch echt iets van rook. We springen op en proberen de oorzaak van de rook en de as te vinden. We zien ten westen van ons een kolom rook. Foute boel. Wij met de auto in de richting van de rook. Bij de Cruce de las Herrerías zien we dat het mis is. Aan de andere kant van de rijksweg slaan de vlammen metershoog de lucht in. Agenten van de Guardia Civil staan op de weg auto's en mensen tegen te houden. De agenten zijn al aardig in paniek, iets dat je niet verwacht van de autoriteiten.
We zijn terug gegaan en hebben onze buren gewaarschuwd. Hun finca ligt tussen het vuur en onze finca, maar voorlopig is het vuur nog lang niet over de berg. Maar het gaat razendsnel en in no-time zien we de vlammen op de top van de berg verschijnen. Intussen is er al een blusvliegtuig en een blushelikopter aan het werk. Kort erna komen daar nog twee helikopters en twee vliegtuigen bij. De buren hebben hun dieren (drie ezels, 2 honden en 2 katten) intussen bij ons gebracht en we hebben min of meer een evacuatieplan bedacht. Het vuur raast door, het horen en zien vergaat je. Het geluid van van het vuur, de helikopters, de vliegtuigen is oorverdovend. De wind komt intussen stevig uit het westen en jaagt het vuur recht op onze finca af. De brandweer is intussen aanwezig, enorme grote bluswagens rijden langs. Ook horen we in de verte de komst van de bulldozers. We hebben al aan aantal brandjes meegemaakt en iedere keer als de bulldozers verschijnen, dan wordt het vuur snel onder controle gekregen. De bulldozers rijden langs de vuurhaarden en doven het vuur door er enorme bergen grond en stenen overheen te schuiven. Maar ze zijn heel groot en bewegen heel langzaam. Ze worden gebracht door grote opleggers die vaak niet erg dicht bij het vuur kunnen komen. De rest van de weg moet de bulldozer op eigen kracht afleggen. Dat duurt dus even.
Onze redding was echter de wind: Aanvankelijk kwam de wind uit het westen en blies het vuur met grote snelheid in onze richting. Denneboom na denneboom op de berg achter ons ontplofte in een bal van vuur. Maar ineens draaide de wind in één klap naar het zuiden en het vuur joeg langs ons heen naar het gehucht Cruce de las Herrerias. Voor ons een opluchting, maar niet voor alle brandweerlieden. Niet alleen staan daar veel meer huizen, er is ook een benzine-station! Gelukkig, dankzij het geweldige werk van de brandweer, de bulldozers en de piloten van de helikopters en vliegtuigen, is het vuur bedwongen voor het echt schade kon aanrichten.
De berg zag er triest uit. Helemaal zwart met hier en daar nog een skelet van een grote eik. Dagenlang heeft het nog nagerookt en wekenlang is er continue gepatrouilleerd om te voorkomen dat het vuur weer zou oplaaien. Het vuur kan namelijk nog heel lang na-smeulen onder de grond en ineens weer oplaaien en dan begint het weer van voor af aan.
Nu is het precies twee jaar later. De zwarte berg heeft zich getransformeerd in de groenste berg. Zelfs in de droogste tijd staat hier nog groene vegetatie. En de bomen? Negentig procent van de inheemse bomen (zoals kurkeik, steeneik, aardbeiboom en wilde olijf) en veel van het struikgewas (zoals de erica heide en de rotsroos) zijn weer opgekomen. Onverwoestbaar die natuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten